Muamma

Galabeye geldiğimiz şu cihan ne garip değil mi?
Bazen çok kompleks içinden çıkılmaz bir labirent oluveriyor bazen hiçbir anlam ifade etmeyen safi bir şey gibi.
Acaba bir çınarı bu kadar büyük yapan sebep ne, bir zeytini bu kadar ayakta tutan sebep ne. Bu yaşam enerjisi, bu halet nerden geliyor. 
Bakıp da göremediğimiz bir şeyler mi var yoksa bakmayı mı öğrenemedik.
Her şeyi ayakta tutan bir şey var demekki, bir taşı sağlam yapan, ömrünü veren içindeki mineraller ve onların kendi aralarında mikro olarak oluşturduğu nizam. Bir ağacı ayakta tutan belki beslendiği toprak, beraber bulunduğu nebatatlar ve belki de onla yaşayan parazit...

Peki biz..
Bizi ayakta tutan para mı, mal mı, mülk mü, arkadaş mı, aile mi...

Bunun cevabını belki hiç bilemeyeceği(m)z, belki en baştan bileceğiz. 
Ama bazı şeyler var ki köklerini derine indirmende eslik ediyor.  İnanış seni ayakta tutuyor, insana mânâ veriyor. Arkadaş o mânâya renk veriyor, ışığın prizmadan kırıldığı gibi renk renk kuşak veriyor hayata. Aile o renkleri bir arada tutuyor. İşte belki de bazen bunlarda birinde olan aksaklık bir labirent oluveriyor..

Halk içre bir âyineyim herkes bakar bir ân görür 
Her ne görür kendi yüzün ger yahşi ger 

Ne güzel demiş Niyazî Mısri

Şu zamanda da herkes bir pencereden bakar ve herkes bir bir an, bir yaşam veya yaşanmışlık görür. Kimi güzel kimi çirkin görür. 
Bizler nasıl anlamlandırmak istiyorsak belki öyle görürüz ama bu demek değildir ki başka biri o anlamda görecektir, kendisi başka bir şekilde anlamlandırmak istemiş olabilir. Zihinleri okuyamayız ne de olsa. 

Velhasıl şu kısacık ömürde, tefekkür etmek istediğimiz gibi bir pencereden bakmalıyız belki, herkes bir pencereden bakabilir doğru veya yanlış anlayabilir ama bu senin hakikatini yanlış veya doğru olduğu kanısına götürmez. Belki de buna takılmamak gerek, bir söz vardır ya adımı biliyorsun hikayemi değil. Belki de hikayeni anlayacak pencerelere komşu olman gerek bazen göz göze gelmek bile komşudan öte yapar, bazen bir cümle bile, bazen doğanın güzellikleri baharın tomurcukları... 
Her şey sana yardımcı olabilir..

Vesselam

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Gör ve Bak

Ve insanların sekülarite adına bir bukalemun olduğu,  Her tarafı irin kokuşmuş, paslanmış kelimleriyle  Gün yaptığı dünyadan sıyrılarak ayrıldım. Kan kokmuş coğrafyanın azizliğine uğradım,  Kalabalığın içindeki sadelik uğruna, Hep bir münzevi pencereye attım pençelerimi  Gün ağardı ama üzerimdeki hüzün karardı hep.. İki memleket değiştim içimde Bir yanım doğu bir yanım batı oldu Kendimi tanıyarak sıyrıldım bu coğrafyadan  Bu bir başkaldırıydı, yaban düşüncelere karşı Biliyorum garipsenecek ama bu; yaşanılacak.. Çivisi çıkmış bir dünyaydı evet Bu demek değildi pes edilecek, Bilinmeli ki kırılan her kalem Her iki uçtan yazarak Daha da heybetlenmiştir
Devamı

Hisseyab

24 yıldır senin için yaşamışım  Bu çekilmez dünyada. Her insan içine karıştığımda,  Gözlerime pranglar vurmuşum Nemrud sıcağına katlanmışım  Eyyüp makamında sabretmişim Seni düşünmenin bir tadı var Bir ben bilirim ha! Zaferlerim de oldu yenilgilerim de Düştüğüm de oldu kalktığım da Ama ufukta sen varsın diye, Bir ritmimi hep oldu, Hep yaşadım o umutla. Saçlarıma aklar düşmüş Belki de gelmediğin her gün içindir. Gözlerim uzağı göremez oldu, Belki de yakınımda olduğun içindir.  Güzeldi seninle gülmek, Seninle konuşabilmek Sabahı senle açmak  Senle geceyi kapatmak  Senle aynı minderde tartışabilmek  Güzeldi, güzel olmaya devam edecek...
Devamı

Sessizlik

Resim
 Herkese merhaba. Ara ara hepinizde de oluyordur mutlaka, kendinizle yalnız kalıp, kendinizle topluluk oluşturduğunuz zamanlar. Muhtemelen sizde de gece yarısı yalnızken, ormanda veya sahilde yürüyüş yaparken oluyordur bu. Peki neden rutin hayatta böyle bir an'a rastlamıyoruz. Bize ne ima etmeye çalışıyor? Beynimiz çok komplex bir göreve sahiptir, aynı anda tahmin edemeyeceğimiz kadar hızlı ve birden fazla iş yapar. Ve bunları yaparken de minimum hata maksimum verim ile çalışır. Kendimizle yalnızlaştığımız zaman, bu iş yükünün bir kısmından kurtulur ama kapasitesi hâlâ aynıdır. İşte o zaman kendimizle yüzleşmeye başlarız.  Tahayyülerimizi taramaya başlarız, neden sonuç ilişkisi aramaya başlarız. Burda bence bir şey daha devreye giriyor, kalbimiz. Günlük hengamede tabiki kalbimiz devrede vardır ama kendimizleyken daha fazla vardır.  Belki de hayatımızla ilgili uzun vadeli karar alırken yalnız kalma isteğimiz burdan geliyordur. Belki de beynimiz bize şöyle fısıl...
Devamı