İştiyak

Herkesin mazisi farklı bir ses tonundan çalar kalbinde, içinde tutamadığı notalar, satır araları olur bazen..

İnsan neye üzülüyor biliyor musun..
Uzağı veya yakını göremediğine değil..
Kendisine neyin yakın neyin uzak olduğunu görememesine üzülüyor azizim..


Sevginin şehvetine kapılır bazen
Güneş her gün doğar batar bazen güneşimizin önünde bir dağ vardır, birileri ne güzel manzara diye bakabilir, bilmezler ki aydınlığının önünde bir perde.

Bunları yazarken sevdiğim bir hocanın şu dizleri aklıma geldi yine

 
Gecenin serinliğinde okuduğum bir şiiri paylaşmak istiyorum, Sedat abi ne güzel de içindeki duyguları paylaşmış, ayni coğrafyanın insanı olduğumuz için belki de kendime ait bir şeyler buldum. Okurken geçmişe dalıyorum sessiz ve sakin!


KENDİNİN ÖLÜSÜ

Hayatımız cevapsız bir sedâ değil mi? "Mayası sevgidir bu dünyanın" derdi dedem
Peki doğarken hayata maya olur mu sevgi?
Ölümü kanıksayan insan
Silebilir mi yine de zihnindeki gömülmüş tüm hayalleri Söyleyeceği her şeyi ölmüş zamanın çukuruna gömebilir mi?

Ah!
Zaman bana yoksul
İçimdeki sesler kırgın
İçim sevgisizliğin sesi ile dolmuş
Acımı dindiremiyor hiçbir şey

İnsan çocuk aklından sıyrılınca
Yaşamı daha iyi anlıyor. Ama ben çocuk aklımdan sıyrılamadım. Kendini bu dünyadan ipe çekerek giden bir insanın yüzünün gerisinde durdum. Hayata oradan baktım
İçimi kemiren onlarca soru karşısında boğulur gibi oldum

Bütün yarınlarım düne yenilmiş durumda
Penceresiz ve kapıları kilitli bir evde çırpınıp durdum
Beklemek, yüreğimi eriten bir dert
Yaşamak, ulaşmak istediğim güzelliklerin önünde dikilen bir duvar

Ah!
Ne çok isterdim
Rengini dünyaya ilk defa sunan bir çiçek olmayı
"Ölüm hayata sığıyor ama hayat ölümü aşıyor”
Dünya baştan başa hayal, uyku, hüzün ve kederdir

Aynalar yalan söylemez, derler
Aynaya her baktığımda
Çocukluğumun ağlayan yüzünü gördüm
Kendi suretime bakıp içinde kayboldum
Yalnızlığımı derinleştirip hüzünle örttüm

Mutluluk bizden uzak durdu
Sevgi bizden uzak durdu
İnsan olmaya çalışıyorum gülümseyerek Ama beceremiyorum

Anladım ki:
"hayat, fırtına ve yağmurlardan aşınmış bir mezar taşının okunmaz olmuş satırları gibiydi"
Bir sestir ölümüm
Kendisine şarkı söyleyen gölgeme şarkı söylüyor. Ve ben şimdi gidiyorum sonsuzluğa

Şiir: Sedat Anar

Selam ve dua ile..


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Gör ve Bak

Ve insanların sekülarite adına bir bukalemun olduğu,  Her tarafı irin kokuşmuş, paslanmış kelimleriyle  Gün yaptığı dünyadan sıyrılarak ayrıldım. Kan kokmuş coğrafyanın azizliğine uğradım,  Kalabalığın içindeki sadelik uğruna, Hep bir münzevi pencereye attım pençelerimi  Gün ağardı ama üzerimdeki hüzün karardı hep.. İki memleket değiştim içimde Bir yanım doğu bir yanım batı oldu Kendimi tanıyarak sıyrıldım bu coğrafyadan  Bu bir başkaldırıydı, yaban düşüncelere karşı Biliyorum garipsenecek ama bu; yaşanılacak.. Çivisi çıkmış bir dünyaydı evet Bu demek değildi pes edilecek, Bilinmeli ki kırılan her kalem Her iki uçtan yazarak Daha da heybetlenmiştir
Devamı

Hisseyab

24 yıldır senin için yaşamışım  Bu çekilmez dünyada. Her insan içine karıştığımda,  Gözlerime pranglar vurmuşum Nemrud sıcağına katlanmışım  Eyyüp makamında sabretmişim Seni düşünmenin bir tadı var Bir ben bilirim ha! Zaferlerim de oldu yenilgilerim de Düştüğüm de oldu kalktığım da Ama ufukta sen varsın diye, Bir ritmimi hep oldu, Hep yaşadım o umutla. Saçlarıma aklar düşmüş Belki de gelmediğin her gün içindir. Gözlerim uzağı göremez oldu, Belki de yakınımda olduğun içindir.  Güzeldi seninle gülmek, Seninle konuşabilmek Sabahı senle açmak  Senle geceyi kapatmak  Senle aynı minderde tartışabilmek  Güzeldi, güzel olmaya devam edecek...
Devamı

Sessizlik

Resim
 Herkese merhaba. Ara ara hepinizde de oluyordur mutlaka, kendinizle yalnız kalıp, kendinizle topluluk oluşturduğunuz zamanlar. Muhtemelen sizde de gece yarısı yalnızken, ormanda veya sahilde yürüyüş yaparken oluyordur bu. Peki neden rutin hayatta böyle bir an'a rastlamıyoruz. Bize ne ima etmeye çalışıyor? Beynimiz çok komplex bir göreve sahiptir, aynı anda tahmin edemeyeceğimiz kadar hızlı ve birden fazla iş yapar. Ve bunları yaparken de minimum hata maksimum verim ile çalışır. Kendimizle yalnızlaştığımız zaman, bu iş yükünün bir kısmından kurtulur ama kapasitesi hâlâ aynıdır. İşte o zaman kendimizle yüzleşmeye başlarız.  Tahayyülerimizi taramaya başlarız, neden sonuç ilişkisi aramaya başlarız. Burda bence bir şey daha devreye giriyor, kalbimiz. Günlük hengamede tabiki kalbimiz devrede vardır ama kendimizleyken daha fazla vardır.  Belki de hayatımızla ilgili uzun vadeli karar alırken yalnız kalma isteğimiz burdan geliyordur. Belki de beynimiz bize şöyle fısıl...
Devamı